11. Kasztanowiec pospolity (Aesculus hippocastanum)

Kasztanowiec pospolity jest czasami nazywany kasztanem końskim, od podobieństwa blizny, która pojawia się po opadnięciu liścia i wygląda jak końskie kopyto. Znany jest ze swoich błyszczących brązowych owoców, które przed dojrzewaniem są ukryte w zielonej kolczastej owocni. Niedojrzały kasztan zawiera saponiny i nie jest jadalny. Kasztanowce są głównie spotykane w parkach, ale myśliwi też ich bardzo lubią w lasach, ponieważ są doskonałym źródłem pożywienia dla dzikich zwierząt.  To masywne drzewo, które może dorastać do 30 m wysokości. Wytwarza efektowne kwiaty i nektarem przyciąga zapylacze.

Od lat dziewięćdziesiątych XX wieku kasztanowce w Czechach i całej Europie są zagrożone przez szrotówkę kasztanowcowiaczka, którego larwy pasożytują na liściach kasztanowców i powodują ich przedwczesne opadanie. Drzewa pozostają mniej lub bardziej nienaruszone, ale wyglądają nieestetycznie i są w stanie kwitnąć we wrześniu z powodu wczesnego opadania liści.

Według celtyckiego horoskopu drzew ludzie poczęci od 11.11. do 20.11. i od 11.5. do 20.5. są związani z kasztanowcem. Cechy charakterystyczne tych ludzi to upór, uczciwość, porządek, strach, stałość, ambiwalencja, wierność, skromność i pracowitość.

Drzewo opowiadające historię

Drzewo, przy którym stoisz, ma 14 m wysokości i 271 cm obwodu pnia. Ma, co najmniej 80 lat i pierwotnie rosły tu dwa kasztanowce.  Po wysiedleniu ludności niemieckiej i zmuszeniu właściciela papierni, Antona Schmidta, oraz jego rodziny do wyjazdu, do domu wprowadziło się 17 mieszkańców. Jeden z ocalałych i właściciel jednego z mieszkań opowiedział nam historię starych obrazów.

Rodzice pana Vlastimila Mazánka przeprowadzili się do willi nr 453 w 1953 roku, a pan Mazánek mieszkał w domu nr 453 prawie przez całe życie. Wspomina, że w latach sześćdziesiątych, w okresie luźniejszego reżimu politycznego, do Podesní przyjeżdżały autobusy wycieczkowe z pierwotną ludnością niemiecką.

Wiosną 1968 roku dawny dom rodziny Schmidtów odwiedzili ich dalecy krewni. Z zapartym tchem patrzyli na trzy namalowane podobizny swoich przodków, które następnie oprawiono w ramy i zawieszono na ścianie przestronnego wspólnego korytarza przy schodach, tak jak zostawili je pierwotni właściciele. Zwrócili się z prośbą do państwa Mazánków o pomoc, ponieważ nie mogli po prostu przewieźć trzech dużych obrazów swojej rodziny przez granicę w autobusie. Pani Mazánková zgodziła się i w ten sposób tego lata spełniono jeden dobry potajemny uczynek. Ostrożnie wyjęła obrazy z ozdobnych ram i przywiozła zwinięte płótna do Niemiec w walizce. Dziedzictwo rodziny Schmidt zostało zwrócone ludziom, do których słusznie należało. Kiedy granice między krajami zostały zamknięte w sierpniu 1968 roku, wszyscy zaangażowani zdali sobie sprawę, jak wielkie szczęście spotkało ich w ostatniej chwili.

 
1937, č.p. 453, SOkA Šumperk